Bir Müslümanı, haramı helal kabul etmedikçe, büyük dahi olsa günahı sebebiyle tekfir etmeyiz. Ondan iman ismini izale etmeyiz; onu gerçekten mümin olarak isimlendiririz. Onun, kâfir değil, fâsık mümin olması caizdir…

Mümin kula günahı zarar vermez demeyiz. Bu kişi, fâsık olsa da, mümin olarak dünyadan ayrıldıktan sonra, cehenneme girmez demeyiz ve ebedî olarak orada kalacaktır da demeyiz…

Sahibinin tevbe etmeden mümin olarak öldükten sonra, şirk ve küfrün dışında işlediği günahlara (seyyiat) gelince, onlar Allah’ın iradesine kalmıştır. İsterse onu ateşle azap eder, isterse affeder ve asla ateşle onu cezalandırmaz…

Ebû Hanife 1308. el-Fıkhu’l-Ekber, Ali el-Kari Şerhi (ile birlikte), Lahor, s. 86–94. 
Çeviren: Osman Karadeniz